جشن چهل و یکمین سالگرد انقلاب لیبی در سفارت این کشور در تهران، متفاوت با سال های دیگر برگزار شد.تفاوت این مراسم با گذشته، در حضور علی نیکزاد، وزیر مسکن و شهرسازی دولت احمدی نژاد در آن و تعریف و تمجیدهای مکرری بود که وی همراه با سعد مصطفی مجبر، سفیر لیبی در تهران از خود و روسایشان کردند.
آنگونه که خبرنگار خبرگزاری فارس از این جشن گزارش داده وزیر مسکن دولت دهم و سفیر لیبی برای روسای کشور خود سنگ تمام گذاشته اند.
بر پایه این گزارش، سفد مصطفی مجبر، سفیر لیبی در تهران سخنان خود را با تمجید از انقلابیون کشورش آغاز کرد. وی با اشاره به انقلاب 1969 لیبی به رهبری معمر قذافی گفت: “در آن ایام من و سایر انقلابیون ساعات زیادی را مشغول به کار بودیم که حتی به 22 ساعت در روز نیز می‌رسید.”
به دنبال این اظهارات آقای مجبر، نوبت به وزیر مسکن و شهرسازی جمهوری اسلامی رسید تا به بیان نکات مثبت احمدی نژاد و اعضای کابینه بپردازد.
نیکزاد در این خصوص گفت: “وزرا از اول صبح تا 12 شب کار می‌کنند و زمانی که آخر وقت تازه به منزل می‌رسیم رئیس جمهور تلفن می‌زند و از ما می‌خواهد برای جلسه یا کارهای دیگر، خود را به وی برسانیم.”
آقای نیکزاد که در دوران ریاست احمدی نژاد بر استانداری اردبیل در سالهای آغازین و میانی دهه 70 از مدیران او بوده، با ذکر خاطراتی از آن روزها اظهار کرد: “در دهه 70 زمانی که احمدی‌نژاد استاندار اردبیل بود پس از 17-16 ساعت کار، نیمه شب‌‌های زمستان که دمای هوا منفی 35 درجه بود به پالایشگاه‌های نفتی سرکشی می‌کرد تا از نحوه درست توزیع سوخت بین مردم در سرمای زمستان اطمینان حاصل کند و وی پس از گذشت دو دهه هنوز همانند گذشته مشغول به کار است.”
به گزارش خبرگزاری فارس، سفیر لیبی در این لحظه گفته: “احمدی‌نژاد با این روحیه حتی در دو دهه آینده نیز می‌تواند چنین فعالیت‌هایی داشته باشد.”
وقتی سفیر ذوق زده می شود
این خبرگزاری وابسته به نیروهای نظامی امنیتی در ادامه گزارش خود از این جلسه، به بیان سخنانی از قول نیکزاد پرداخته که درباره انقلاب الجزایر بیان شده. البته مشخص نیست فارس در انعکاس این بخش از سخنان وزیر مسکن دچار اشتباه تایپی شده یا اینکه آقای نیکزاد بحث درباره انقلاب لیبی در سفارت لیبی را به بحث درباره انقلاب الجزایر کشانده است.
به هر صورت آنگونه که فارس گزارش داده، وزیر مسکن با اشاره به حضور خود در الجزایر و بازدید از موزه شهدای این کشور گفت:” در این موزه اولین شهید راه انقلاب که در مقابل فئودال‌ها کشته شد تا آخرین شهدای انقلاب الجزایر، وسایل و ابزار و عکس‌های این شهدا، ابزار شکنجه انقلابیون و افرادی که در راه انقلاب ثابت قدم مانده و افرادی که در میانه راه به انقلاب پشت کرده و خیانت کردند به خوبی به تصویر کشیده که هر فردی حتی بی اطلاع از انقلاب الجزایر با حضور در این موزه آشنایی کاملی با آن ایام خواهد یافت.”
وی ادامه داد: “برپایی این موزه و پاسداشت شهدای انقلاب کار بسیار ارزشمند و بزرگی است که باید در تمام کشورهای انقلابی و حتی ایران برپا شود.”
بنابر این گزارش، “مصطفی مجبر از این نگاه وزیر به شوق آمده و خاطرنشان کرد که بسیاری در سفر به الجزایر به این مسائل توجهی نمی‌کنند و این نگاه را هر کسی ندارد.“
سفیر لیبی همچنین در بخش دیگری به سفر احمدی‌نژاد به لبنان اشاره کرد و گفت: “این سفر به سود مقاومت، حزب‌الله و لبنان است.”
غذا می خوریم که فقط زنده بمانیم
طبیعی است که جشن سالگرد انقلاب لیبی در سفارت این کشور در تهران بدون ضیافت شام بی معنا بود اما وزیر مسکن دولت دهم نگاه متفاوتی به مقوله غذا خوردن دارد.
خبرنگار فارس گزارش داده که در این ضیافت نیکزاد زودتر از سفیر “شام مختصر” خود را به پایان رساند و زمانی که سفیر از نیکزاد در مورد کم غذایی‌اش سؤال کرد، وی گفت: “ما این غذا را نیز نه برای سیر شدن بلکه برای زنده ماندن و خدمت کردن می‌خوریم.”
سفیر لیبی هم در پاسخ گفته که “تنها صبحانه و نهار می‌خورد اما شام امشب را به دلیل حضور وزیر و جشن انقلاب صرف می‌کند.”
سفیر لیبی در بخش دیگری از این دیدار با اشاره به جنگ تحمیلی ایران و عراق و حمایت لیبی از کشورمان گفت: “هر کشور مسلمانی در آن ایام باید در کنار ایران و در مقابل صدام می‌ایستاد، اما متأسفانه این‌گونه نشد.”
وی افزود: “هم مردم ایران و هم مردم عراق قربانی سیاست‌های صدام شدند.”
دختر بچه خجالتی
فارس همچنین گزارش داده که در ابتدای حضور آقای وزیر در سفارت لیبی، دختر کوچکی که با پوشیدن لباس عروس لیبیایی قصد نمایش فرهنگ این کشور را داشت برای خوشامدگویی به سوی وزیر آمد و دست خود را دراز کرد اما با عکس‌العمل نیکزاد، خجالت زده شده و به سوی دیگر سالن رفت و تا پایان نشست و در آن سو ماند. سفیر که متوجه این موضوع شده بود با این جمله که او 11 ساله و کوچک است، سعی در تصحیح این اشتباه کرد.
در پایان نیز سفیر لیبی وزیر مسکن را تا در سفارت همراهی کرد و منتظر ماند تا وی سوار ماشین شده و برود.
این مراسم با گرفتن عکس‌های یادگاری سفیر با اعضای سفارت و حاضران در جشن به پایان رسید.
کشور قذافی
کشور لیبی با نام کامل “جماهیر عربی سوسیالیستی خلق لیبی” کشوری عربی و مسلمان در شمال قاره آفریقا است هرچند نام آن با نام رهبرش گره خورده .
سرهنگ معمر قذافی، به دنبال انقلاب سال 1969 در این کشور رهبری لیبی را بر عهده گرفته است و با اینکه بطور رسمی دارای هیچ مقام یا عنوانی نیست ولی رئیس مجلس شورای انقلاب در لیبی بشمار می‌آید.در بیانات حکومتی و مطبوعات دولتی از او با القاب تشریفاتی مانند “راهنمای انقلاب کبیر سوسیالیستی یکم سپتامبر خلق جمهوری عربی لیبی” و “رهبر برادرانه و رهنمای انقلاب” نام برده می شود.
قذافی در بیست ویکمین اجلاس سران اتحادیه عرب در تاریخ ۳۰ مارس ۲۰۰۹ میلادی، خود را “بزرگ حکمای عرب و شاه شاهان قاره آفریقا و امیرالمومنین مسلمانان جهان” نامید و خطاب به رهبران جهان عرب گفت: “مقام من اجازه نمی‌دهد در سطح شما باشم.”
ایران و لیبی؛ خیلی دور خیلی نزدیک
لیبی اگرچه همراه با سوریه، دومین کشور بزرگ عرب و مسلمان بود که در جریان جنگ هشت ساله ایران و عراق از ایران حمایت کرد و یکی از فروشنده های عمده تجهیزات نظامی به ایران بود اما ناپدید شدن امام موسی صدر، رهبر ایرانی الاصل شیعیان لبنان در طرابلس (پایتخت لیبی) در سال 1978 همواره مانعی جدی بر سر دوستانه بودن روابط دو کشور بوده است.
قذافی همواره مدعی شده که امام صدر لیبی را به مقصد ایتالیا ترک کرده که این موضوع هرگز در بررسی‌های قضایی ثابت نشده است. تحقیقات قضایی در ایتالیا و لبنان تاکید می‌کند که امام موسی صدر و دو همراهش از لیبی خارج نشده‌اند و این افراد توسط دولت لیبی و به دستور شخص معمر قذافی دزدیده شده‌اند.
در نهایت قاضی سمیح الحاج مسئول پیگیری پرونده امام موسی صدر و دو همراه وی شیخ محمد یعقوب و عباس بدرالدین که در ۳۱ آگوست ۱۹۷۸ در لیبی ناپدید شدند در روز ششم شهریور ۱۳۸۷ حکم اعدام معمر قذافی رهبر لیبی را صادر کرد.
در حکم صادره از سوی این قاضی، شش تن از معاونان معمر قذافی که در تاریخ دوم آگوست ۲۰۰۷ حکم بازداشت آنها صادر شده بود نیز محکوم به اعدام شده‌اند.
با وجود این، دولت محمود احمدی نژاد از بدو روی کار آمدن، آشکارا سیاست نزدیکی با لیبی را پیش گرفته و منوچهر متکی، وزیر امور خارجه نیز یک بار به این کشور سفر کرده است.
اما صادق خرازی، دیپلمات برجسته ایرانی و سفیر سابق ایران در فرانسه می گوید: “لیبی در مقطعی از جنگ تحمیلی به دلیل خصومتی که با صدام داشت در کنار ایران قرار گرفت اما اینکه گفته شود رابطه ما با لیبی استراتژیک است به هیچ وجه صحیح نیست و بعید می‌دانم که مسوولین سیاست خارجی دولت فعلی نیز به این موضوع اعتقادی داشته باشند.”
خروج لیبی از فهرست حامیان تروریسم
در 21 دسامبر 1988 هواپیمای خطوط مسافری پان امریکن بر فراز دهکده لاکربی در اسکاتلند منفجر شد و تمام 270 مسافر و خدمه آن جان باختند.فاجعه هوایی لاکربی در آن سالها به بزرگترین جریان تحقیق و بازجویی تاریخ انگلستان تبدیل شد. این حادثه تروریستی را عموما حمله ای به ایالات متحده تلقی کردند چون 189 نفر از قربانیان آمریکایی بودند. ماجرای لاکربی تا پیش از حوادث تروریستی 11 سپتامبر 2001 مرگبارترین حمله به شهروندان آمریکایی تلقی می شد.
دولتهای آمریکا و انگلیس، لیبی را مسئول بمبگذاری در این هواپیما معرفی کردند که به وضع تحریمهای بین‌المللی علیه لیبی منجر شد. در سال 2003 دولت لیبی رسما مسئولیت بمبگذاری در یک هواپیمای مسافربری شرکت پان امریکن در سال 1988 را قبول کرد.
به دنبال این مسئله دولت جورج دبلیو بوش، رئیس جمهور پیشین آمریکا اعلام کرد که نام لیبی را از فهرست کشورهای حامی تروریسم حذف و روابط دیپلماتیک خود با آن را از سر می گیرد.
