نامش را تانگوی ایرانی بگذارید. اگر چنین هیولایی وجود داشته باشد، متعهد کردن ایران به سیاست وابسته به اجرای یک تانگوی سیاسی است؛ یک قدم به جلو و دو قدم به عقب، ذوباره یک قدم به جلو و باز دو قدم به عقب.
هنوز زمان زیادی از چهارشنبه ای که دولت باراک اوباما اعلام کرده بود که در گفتگو با جمهوری اسلامی ایران شرکت خواهد کرد و پنج عضو دائمی سازمان ملل بعلاوه آلمان هم درباره برنامه اتمی ایران وارد بحث شدند نگذشته بود که فردای آن روز ایران اعلام کرد که به نقطه راه اندازی 7000 سانتریفیوژ رسیده است که قدمی محکم به سمت تبدیل شدن به قدرت اتمی کامل است.
با عبور از این چارچوب و سانتریفیوژ هایی که برای غنی سازی اوراینوم به چرخش درآمده اند و قادرند که در زمان کوتاه اورانیوم را تبدیل به اوراینوم مورد استفاده برای سلاح اتمی بکنند و به گفته کارشناسان آمریکایی در امور انرژی و سلاح اتمی، ایران ممکن است بتواند بین 50 تا 60 روز دیگر به سلاح اتمی مجهز شود.
باید توجه داشت که لغت استفاده شده در بالا “ممکن است بتواند” است.
هنری سوکولسکی، مدیر مرکز آموزشی سیاست گذاری عدم تولید سلاح اتمی، سازمان غیر انتفاعی مستقر در واشنگتن، معتقد است که این الزاما بدان معنا نیست که ایران به اورانیوم مورد لزوم برای تولید بمب اتمی در زمان کوتاه دست پیدا کرده است. این زمان ممکن است 12 ماه دیگر باشد.
سوکولسکی به میدل ایست تایمز گفت: “ایران ممکن است از 50 تا 60 روز تا 12 ماه دیگر به سلاح اتمی مجهز شود”.
با این حال سوکولسکی که از سال 1989 تا سال 1993 در زمان معاونت مشارو وزارت دفاع آمریکا، پل وولفویتز، معاون بخش سیاست گذاری منع گسنرش سلاح هسته ای در وزارت دفاع بوده است هشدار می دهد که این اتفاق در صورتی می افتد که ایران قادر باشد کاری کند که هر هفت هزار سانتریفیوژ در روز هفته بیست و چهار ساعته و بی وقفه کار کنند و دستگاه ها هم کاملا خوب کار کنند و هیچ کدامشان خراب نشوند و تعلیقی در روند کارشان پیش نیاید.
سوکولسکی می گوید:« من حدس می زنم که زمان لازم برای تولید بمب توسط ایران ممکن است کمتر از یک سال باشد». سوکولسکی تخمین می زند که ایران قادر است در حدودد 60 بمب بعد از 12 تا 18 ماه کار، بسازد.
با این حال هنوز هیچ کس نمی داند ایرانیان ابزار لازم برای ساخت بمب را دارند یا خیر. جنیفر لازلو میزراهی از پروژه اسرائیل به میدل ایست تایمز گفت: “ما نمی دانیم چه چیزی را نمی دانیم”.
با وجود اینکه گسترش سلاح اتمی به منزله خودکشی برای ایران است و مقابله با آن عجولانه و بی فایده است، میزراهی می گوید: “وقتی آنها آرزوی شهادت دارند و همانطور که در جنگ با عراق این کار را کردند، بچه دوازده ساله را روی میدان مین می فرستند، باید به این نتیجه رسید که این مردم مثل بقیه فکر نمی کنند”.
سوکولسکی می گوید: “همه این ها برای این است که به زبان دیگر گفته شود که اگر به دنبال دیپلماسی با ایران هستید باید بپذیرید که آنها بمب اتم دارند، این چیزی است که نمی توانید آن را تخفیف بدهید”.
احمدی نژاد گفت که ایران باید یه پیشرفت های اتمی اش ادامه بدهد تا موقعیت خود را در میان کشور ها بالا ببرد و از آمریکا و سایر “دشمنانی” که تلاش می کنند مانع این پیشرفت بشوند، انتقاد کرد. او گفت که ایران عقب نمی نشیند.
احمدی نژاد در اظهاراتی که توسط خبرگزاری رسمی ایرنا نقل شد گفت که ایران تا زمانی که این تلاش ها مانع ایجاد نکند، آماده همکاری با منع گسترش سلاح اتمی خواهد بود.
بر اساس مقدار اورانیوم با غلظت کم تولید شده در ایران و مقداری که گمان می رود هر ماه تولید بشود، پروژه ویسکانسین تخمین می زند که ایران تا ماه دسامبر 2008، به مقدار اورانیوم یو 235 که سوخت لازم برای تولید یک بمب اتمی را فراهم می کند، دست پیدا کرده است و این می تواند موجبات ساخت “فوری” بمب اتمی را فراهم کند. در اینجا منظور از فوری دو تا سه ماه است.
پروژه ویسکانسین که در سال 1986 توسط پروفسور گری میلهولین بعنوان سازمان غیر انتفاعی مستقل تاسیس شد در واشنگتن مستقر است و تحت نظارت دانشگاه ویسکانسین کار می کند. اسا کار این سازمان پیدا کردن بهترین راه برای متوقف کردن گسترش سلاح کشتار جمعی و انجام این کار بصورت ریشه ای است: ممنوع کردن مواد اولیه، تجهیزات و فن آوری مورد نیاز برای ساخت چنین سلاح هایی.
اما یکی از مقامات آژانس بین المللی انرژی اتمی هشدار داد که ذخیره اورانیوم با غلظت کم می تواند به سرعت تبدیل به اورانیوم غنی سازی شه لازم برای تولید سلاح اتمی بشود.
منبع: میدل ایست تایمز 10 آوریل
