مرد جوانی، بی هیچ سخن، پیانوی بزرگش را روی چهارچرخی گذاشته و به میدان مقابل محل برگزاری کنسرت آمده؛ همان جان که ده ها نفر در آن در خون خویش فرومردند. او جان لنون را می خواند : تصور کن همه مردم، در صلح زندگی کنند، شاید بگویی من خیالپردازم، اما من تنها نیستم، آرزو می کنم روزی توهم به ما بپیوندی….
او می خواند و مردمان با چشمانی مملو از اندوه و حیرت، در واقعیت خونین روز، مرد سیاهپوش “ریشویی” را می بینند که در یک کنسرت، چشم در چشم دختری جوان، قلب او را نشانه گرفت تا شادی و زندگی را هدف گرفته باشد؛و سپس یکی دیگر، یکی دیگر، یکی دیگر… تا خشابش تمام شد، آن را عوض کرد و این بار مغز مردجوانی را نشانه رفت که در یک روز معمولی، بسیار معمولی، رفته بود تا پایان هفته اش را با موسیقی به شادی بگذراند. او اما به خانه بازنگشت. هنوز حتی جنازه اش را هم شناسایی نکرده اند…
او می خواند: تصور کن هیچ کشوری نباشد، نه چیزی برای کشتن، نه برای مردن، نه هیچ دینی…. و مردمان در روزی هراسناک، پشت درهای یک استادیوم ورزشی، سراغ جوانانی را می گیرند که رفته بودند برای تیم فوتبال شان، هورا بکشند؛ هورایی که به صدای انفجارکمربندی گره خورد که هدفش خاموش کردن صدای زندگی بود. و خاموش کرد.
او می خواند و من ۵ تن از صد و سی انسانی رامی بینم که در رستورانی کوچک، در گوشه ای از این دنیای بزرگ، لقمه هایشان با خون در هم آمیخت تا دیگرلقمه خوشی از گلوی هیچ انسانی پایین نرود.
او می خواند و من با بغضی در گلو، ساکنان شهری، پاریس، را می بینم که در بهت و هراس، با صدای هر انفجار و هر گلوله، زخمی بر جان شان نشست از یاد نارفتنی؛ زخم هایی که تحفه اهریمنان جهان امروزست. گاه بر جان مادری در ایران من می نشیند، گاه چنگ بر قلب مادری در نقطه ای دیگر از جهان می زند؛ اهریمنانی که از همه سو قربانی می گیرند؛چه از میان آنان که در اوج جوانی، بی اندیشه، خشاب عوض می کنند و می کشند و سپس می میرند، چه آنان که حیرت زده و پرسشگر قربانی می شوند.
در همین کشتن ها و مردن هاست که پرواز بذر نفرت، بر آسمان جهان بالا می گیرد؛همان که اهریمنان می خواهند؛خواسته اند و برای آن برنامه ریخته اند. تا آنجا که حتی مرگ انسان ها، قربانیان را به اندیشه که وا نمی دارد هیچ، تازه می شوند بلندگوی مرگ آفرینان جهان. قربانی و قاتل را یکی می گیرند و صف می بندند پشت آنان که جهان را بی شادی و بی آزادی می خواهند؛ جهانی ترسیده و دریوزه نان و امنیت نظامی و آرامش گورستانی. جهان خشک اندیشان و زراندوزانی که شیره سرزمین های ما را می مکند وتازه “بفرمایید شام” هم می زنند. مستبدینی که به جای پاسخ به مردمانی معترض، آنان را به گلوله می بندند و مزدور به کار می گیرند تا بگویند:دیدید ما ـ آن گونه که بشار اسد، قاتل مردمان سوریه می گوید ـ بهتر بودیم! دیدید با ما خرده نانی داشتید و امنیت و آرامشی قبرستانی!می بینید ما نباشیم ، چه کسانی هستند!
آری؛من به خوی اهریمنی کسانی می اندیشم که حتی مرگ جوانان نیز ـ تفاوت نمی کند کجایی باشد ـ تلنگری به دل های سخت و سنگ شده شان نمی زند؛ اردوکشی می کنند پیش از آنکه اشگی ریخته باشند؛ پیش از آنکه اندیشیده باشند. به آنان که خواسته و ناخواسته، به لشگر بی شکل، زور و زر بدل شده اند. شده اند همسان اهریمنان جهان….
دق می کردیم اگر جهان خوی اهورایی نیز نداشت؛خویی که در هزاران هزار عاشقان زندگی و شادی و آزادی، خود را می نمایاند. در چهره همه آنانی که اگر چه ترسی انسانی دارند، اما درست در چنین روزهایی در خانه ها نمی مانند، با صاحبان زر و زور همخوان نمی شوند، و در هر فرصت به خیابان ها سرریز می شوند تا بگویند:شادی را نمی توان کشت، آزادی خواهی را به حصر نمی توان برد، چهره قاتل، بزک کردنی نیست، نفرت جای عشق نمی نشیند، آدمیت برنده بازی زندگی ست. که اگر چنین نبود، هم امشب، هزاران هزار شمع، نه فقط در کنار لکه های خون قربانیان حادثه تروریستی فرانسه، که در قلب آدمیان زنده نبود؛ شمع هایی که به طول تاریخ روشن مانده اند. و به همت imagine نه به زور تبلیغات و هراس افکنی و کشتار.