جایگاه مهم ضرورت جامعه و زمان
مصطفی عبداللهی در نشست خبری نمایش “حکم” پاسخگوی سوالات روز و دیگر اصحاب رسانه شده است… همکارمان در تهران گزیده ای از این جلسه ی پرسش و پاسخ را برای صفحه ی گپ این هفته آماده کرده است که در ادامه می خوانید…
سالن میدان آزادی یکی از تالارهای نسبتا ناشناخته ای است که البته با ارائه آثار خوب می تواند تماشاگر خود را به راحتی پیدا کند. اجرای نمایش “حکم” در این سالن به انتخاب خودتان بود؟
کاملا درست است. این سالن چندان در بین تماشاگران شناخته شده نیست و مردم عادت کرده‌اند که برای دیدن یک تئاتر به تئاتر شهر بروند.این اثر برای اجرا در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر طراحی شده بود اما اجرای آن مدام به تعویق می‌افتاد. به دنبال سالن بودن در این شرایط برایم تعجب‌آور بود اما به هر حال حسین پارسایی کمک کرد تا بتوانم این اثر را در برج آزادی به صحنه بیاورم.
آیا تبلیغات مناسب برای اجرای اثرتان در این سالن شکل گرفت؟
خیر…در چنین شرایطی ما نیاز به تبلیغات داشتیم تا این سالن برای مردم شناخته شود ولی متأسفانه بودجه مناسبی برای تبلیغات در اختیارمان قرار نگرفت. برای چنین مکان‌هایی باید گروه‌های حرفه‌ای را برای اجرا به این محل فرستاد تا مردم از این طریق به این سالن آمده و با برج آزادی آشنا شوند.
در اجرای این نمایش بیشتر استقبال و عکس العمل های مردمی برایتان اهمیت داشت یا اینکه صرفا به شاخصه های یک اجرای حرفه ای در سالنی حرفه ای تر هم می اندیشیدید؟
من اساساً از هنرمند مصرفی یا هنر برای هنر یا هنر برای لذت بردن صرف بیزارم و معتقدم که اگر قرار است انرژی صرف شود باید حتماً بازخوردی در میان مردم داشته باشد. تئاتر من برای توده مردم است؛ چرا که قشر مرفه جامعه سرگرمی‌های زیادی دارند و حوصله دیدن تئاتر را ندارند و مطمئناً اگر در تئاتر شهر این اثر را به صحنه می‌بردم درباره تبلیغات سخنی به میان نمی‌آوردم.
آیا این طرز تلقی شما در انتخاب این متن هم تاثیر گذار بود؟
بله.در ابتدا باید به ضرورت جامعه و زمان نگاه کرد و مطمئناً وقتی من این متن را که نوشته نیکلای اودمان است، انتخاب کردم به تمامی این مسائل توجه داشته‌ام. این اثر با مسائل روز بسیار منطبق است و خارج از خاستگاه‌های مردم نیست.
بیشترین جذابیت این متن برایتان چه بود؟
در یک خانواده انقلاب زده که چندان دلبستگی به آن نظام ندارند، یکی از آن‌ها متوسل به دروغ می‌شود و خود را یک فرد حزبی معرفی می‌کند، بنابراین اطرافیان و حتی خانواده‌اش از او واهمه دارند و خود این فرد هم در چنبره دروغش احاطه می‌شود و در بخشی از داستان هم بین دو تفکر که یکی متعلق به نظام قدیم و دیگری نظام جدید است، چالش ایجاد می‌شود.
وی با بیان اینکه از آنجایی که تبلیغات وجود ندارد و تماشاگران کمتری به سالن مراجعه می‌کنند،
برای جذب مخاطب در سالن نمایشتان چه ترفندهایی دارید؟
برای اینکه بخواهم جذب تماشاگر کنم هیچ‌گاه حاضر نیستم عکس بازیگران را بر روی پوستر قرار بدهم بلکه به نظرم باید در تئاتر تنها اسم کارگردان و نویسنده و یا گروه عنوان شود.
به عنوان بازیگر و کارگردانی که سال هاست در عرصه نمایش به فعالیت می پردازید نظرتان درباره حضور سینماگران درعرصه تئاتر چیست؟
دوستانی که از سینما و یا تلویزیون وارد عرصه تئاتر می‌شوند چه اندازه با تئاتر آشنایی دارند؟ چرا انقدر تئاتر را ضعیف کردیم که هر فردی به راحتی وارد این عرصه می‌شود. روزی من و هم نسل‌هایم آرزوی این را داشتیم که تنها پاهایمان بر روی صحنه بخورد، ولی اکنون حرمت‌ها و چارچوب‌ها از بین رفته و در چنین شرایطی مبحث تئاتر خصوصی مطرح است. برای اجرای این کار دردسرهای بسیاری کشیدم و همین امر باعث شد تا بیماری‌ام عود کند و هزینه‌های درمان هم متقابلاً افزایش یابد.