نه منفی و نه حتی ممتنع؛ مثبت. مثبت، مثبت. نه فقط چین که حتی روسیه هم مثبت. رای این دو کشور به صدور قطعنامه شورای حکام آژانس بین المللی انرژی هسته یی علیه ایران را می گویم.
دولت جدید محمود احمدی نژاد فقط همین را کم داشت که روسیه و چین هم به قطعنامه شورای حکام آژانس انرژی اتمی علیه ایران رای مثبت بدهند تا استراتژی دیپلماسی “عزت مدارانه” دولت نهم و البته جدید، برای تحقق شعار “انرژی هسته یی حق مسلم ماست” زیر سوال برود.
دیپلماسی که از زمان روی کار آمدن محمود احمدی نژاد و تشکیل دولت نهم و با اعلام اش به عنوان پیروز انتخابات ریاست جمهوری دهم و در دست گرفتن سکان هدایت دولت جدید سه قطعنامه تحریمی شورای امنیت سازمان ملل متحد را بردامن ایران گذاشته وبا تصویب قطعنامه شورای حکام آژانس انرژی هسته یی علیه ایران، راه را برای تصویب قطعنامه چهارم شورای امنیت هموار تر کرده است.
قطعنامه هایی که هر کدام بدون شک تاثیراتی بر نحوه تعامل جهان با کشور و وضعیت معیشتی مردم در پی خواهند داشت.
موضوعی که خود محمود احمدی نژاد هم هرگاه با پرسش هایی در مورد مناسب نبودن وضع زندگی مردم از لحاظ اقتصادی – آن هم با در آمد رویایی نفت درچهار سال دولت نهم - مواجه شده، بعد از آن که فواید اعطای سهام عدالت و نتایج هدفمند کردن یارانه ها را یاد آورمی شود از این تحریم ها به عنوان یکی از دلایل این وضعیت نام می برد. هر چند که در برخی سخنرانی هایش هم به فراخور مکان والبته زمان، این تحریم ها را در حال و روز مردم بی تاثیر اعلام می کند!
در واقع روسیه و چین به عنوان دو کشوری که از زمان روی کار آمدن دولت نهم مسولان دولتی روی آنان برای حمایت در مقابل چهار کشور دیگر 1+5 ( آمریکا و فرانسه و انگلیس و آلمان ) حساب می کنند، نه در جلسه ششم آذر (27 نوامبر) اعضای شورای حکام آژانس بین المللی انرژی هسته یی، بلکه یک هفته زودتر با مشارکت در نوشتن پیش نویس این قطعنامه در جلسه نمایندگان کشورهای عضو گروه 1+5 و ارائه آن به آژانس شورای حکام رای مثبت خود را بر پیشانی این اقدام کوبیده بودند.
موضوعی که دیپلمات های دولت محمود احمدی نژاد نمی توانستند از آن بی اطلاع باشند. از 35 کشور عضو شورای حکام، 25 کشور به این پیش نویس رای مثبت، سه کشور رای منفی و شش عضو دیگر رای ممتنع دادند و باید گفت باز هم گلی به گوشه جمال ونزوئلا، مالزی و کوبا که با رای منفی خود اجازه ندادند قطعنامه با اجماع – که عرف آژانس بین المللی انرژی هسته یی برای تصویب قطعنامه هاست - تصویب شود و کار را به را ی گیری کشاندند.
در حالی که سخنگوی وزارت امور خارجه صدور قطعنامه شورای حکام در باره برنامه هسته یی ایران را “رویکردی شکلی، نمایشی و با هدف فشار به جمهوری اسلامی” دانسته و این گونه رفتارها را بی نتیجه خوانده و اعلام کرده “در صورتی که حقوق اساسی ما بر اساس پادمان آژانس و به عنوان عضو ان پی تی تامین نشود، لزومی به اجرای تعهدات حداکثری در قبال آژانس نمی بینیم، هرچند عضویت ما در آژانس تداوم خواهد یافت” و نماینده ایران در آژانس هم با اعلام این که “ما حتی به یک کلمه از این قطعنامه عمل نخواهیم کرد” صدرو این قطعانمه را بر اساس “انگیزه سیاسی علیه ملت ایران” دانسته و نایب رییس کمسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس نیز که از نمایندگان طرفدار احمدی نژاد – آن هم از نوع پرو پا قرص اش - است در موضعی هشدار گونه اعلام کرده “اگر روند بی منطقی و زورگویی برخی از قدرت های عضو آژانس ادامه یابد مجلس این حق را برای خود قائل است که مساله خروج ایران از آژانس را بررسی و در مورد آن تصمیم گیری کند” اما کسی پاسخ این سوال را نداده که چه توضیحی برای همراهی چین و البته بیشتر روسیه یعنی؛همان کشوری که محمود احمدی نژاد تنها “دو روز” پس از اعلام او به عنوان پیروز انتخابات ریاست جمهوری دهم به آنجا سفر کرد و میزان مناسبات احمدی نژاد با روسیه به آن حد رسیده – یا دست کم وانمود می شود – که مردم دست این کشور را در بعضی از اتفاق های پس از انتخابات ریاست جمهوری دهم جستجو کنند، با سایر کشور های عضو 1+5 است.
چگونه می شود که سخنگوی وزارت خارجه، نماینده ایران در آژانس و نایب رییس کمسیون امنیت ملی مجلس تصویب این قطعنامه را “دارای انگیزه های سیاسی علیه ملت ایران “، “با هدف فشار بر جمهوری اسلامی” و یک “روند بی منطقی و زور گویی” بدانند ولی به این پرسش پاسخ ندهند که روسیه و چین دیگر چگونه متحدانی هستند، آن هم از نوع استرتژیک اش که نه تنها با فشار آورندگان به جمهوری اسلامی هم نوا می شوند که هیچ، خودشان هم در نوشتن پیش نویس قطعنامه برای ارائه به آژانس گوشه یی از کار را بر عهده می گیرند و آتش بیار معرکه می شوند که خدای نکرده قطعنامه ناقص نشود و چیزی از قلم نیفتد.
این جمله نماینده ایران در آژانس را هم دوباره در ذهن تان مرور کنید که “ما حتی به یک کلمه از این قطعنامه عمل نخواهیم کرد”.
به هر حال چه دیپلمات ها و اتخاذ کنندگان سیاست های هسته یی از زمان روی کار آمدن محمود احمدی نژاد که همواره از استراتژی شان با عنوان راهکاری عزت مندانه یاد می کنند، بخواهند و چه نخواهند از این به بعد بیشتر بااین سوال مواجهه می شوند که این ها دیگر چه شرکایی هستند که شما روی دیوار شان یادگاری می نویسید و با آنان سیزده بدر می روید.
از قدیم گفته اند که رفیق بد نقش زیادی در نابودی آدم دارد؛ هرچند که لوازم دیگری هم لازم است.