پرداخت استثنایی یا دریافت استثتایی

سروش فرهادیان
سروش فرهادیان

اکثر ما در زندگی شخصیمان کارهایی را انجام می دهیم که دوست داریم همه از آن مطلع شوند، از طرفی ‏بعضی وقتها دست به اعمالی می زنیم و یا در موقعیتهایی قرار می گیریم که علنی شدن آنها را نمی پسندیم. ‏چرا که ممکن است در حالت اول منافعمان تامین و در حالت دوم به خطر افتد؛ وطبیعی است که گرایش افراد ‏به تامین منافع باشد.‏

ابراز نارضایتی نمایندگان مجلس هشتم از علنی شدن دریافت مبلغ یک میلیارد پول رسمی مملکت را بر مبنای ‏همین قاعده میل به تامین منافع با علنی نشدن بعضی از اعمال می توان درک کرد.‏

تمایل اکثریت نمایندگان به غیر علنی ماندن دریافت یک میلیارد ریال و به طبع حفظ منافعی که به دلیل علنی ‏شدن این موضوع در معرض تهدید قرار می گیرند تا آنجاست که وقتی یکی از نمایندگان این پرداخت را افشا ‏می کند سایر نمایندگان در تذکر دادن به فرد افشاگر گوی سبقت را از هم می ربایند و فرصت توضیح به او ‏نمی دهند. هر چند که یکی از نمایندگان درلوای یک طنازی – طنازی یک میلیاردی – بعد از گرفتن وقت ‏تذکر از هیات ریسه، اعلام می کند که این وقت را در اختیار نماینده افشا کننده می گذارد تا از سایر نمایندگان ‏بابت این افشاگری یک میلیاردی عذر خواهی کند.‏

علی لاریجانی رئیس مجلس از قم آمده نیز برای توجیه این پرداخت افشا شده بهترین راه حل را فرار به جلو ‏میداند وپرداخت مبلغ 100 میلیون تومان به هر نماینده را تامین کننده یک زندگی حداقلی برای وکلای ملت ‏اعلام می کند و در جمع دانشجویان شیرازی نمایندگان را از فقیرترین مسوولان مملکت معرفی می نمایدتا به ‏سبک آن تبلیغ معروف “این یک فروش استثنایی نیست یک خرید استثنایی است” مردم را قانع کند که “این ‏یک پرداخت استثنایی نیست بلکه یک در یافت استثتا یی وکم توقعانه از طرف نمایندگان است”.‏

این اعلام مظلومیت و فقر نمایندگان توسط رئیس مجلس در جمع دانشجویان شیرازی پاسخی طنز گونه از ‏سوی دانشجویان مبنی برتشکیل یک صندوق جمع آوری اعانه برای کمک به نمایندگان را در پی داشت.‏

پرداخت یک میلیاردی به نمایندگان که در یکی دو روز اول درز خبر به رسانه ها توجه خبرنگاران و بعضی ‏از مردم را به خود جلب کرده بود در اندک زمانی در کشاکش مسابفه چند ده یا صد هزار تومانی همیشگی ‏مردم با مایحتاج معمول حداقلی زندگی روزانه به فراموشی سپرده شد. اما نامه سرگشاده احمد توکلی رئیس ‏مرکز پژوهشی مجلس بهانه ای شد تا دوباره پرداخت یک میلیاردی به نمایندگان در معرض توجه رسانه ها ‏قرار گیرد. توکلی در نامه ای به لاریجانی راهکار دیگری را برای تامین حداقل های زندگی مورد نیاز ‏نمایندگان یعنی مسکن در تهران، دفتر در حوزه نمایندگی و یک اتومبیل مستحکم ارائه کرده است.‏

راهکارهایی که در آن توکلی از لاریجانی خواسته به جای دادن یک میلیارد ریال به روش غیر نقدی نیازهای ‏آنان را تامین کند؛ چرا که واریز پول نقد به حساب نمایندگان “بدنامی” در پی خواهد داشت. توکلی دریافت این ‏رقم هاتوسط نمایندگان را جزء کارهایی دانسته است که نمایندگان را درموضع” اتهام سوء استفاده شخصی از ‏قدرت قرار می دهد”.‏

در واقع توکلی با لاریجانی در مورد نیازنمایندگان به این یک میلیارد برای تامین زندگی حداقلی موافق است ‏اما نحوه پرداخت آن را نمی پسندد. ‏

حال این سوال مطرح است که اگرغالب نمایندگان، هیات رئیسه و رئیس مرکز پژوهش های مجلس پرداخت ‏مبلغ یک میلیارد پول رایج مملکت و داشتن یک زندگی حداقلی یک میلیاردی را حق نمایندگان می دانند چرا ‏از علنی شدن آن بر آشفته می شوند. اگر مبلغ یک میلیارد ریال برای نمایندگان تامین کننده زندگی حداقلی ‏است، پس نمایندگان نباید این ساده زیستی خود را از مردم و موکلانشان پنهان کنند. اگر هم نمایندگان فکر می ‏کنند که این عیان شدن ساده زیستی و زندگی حداقلی آنان “ریا”است که باید گفت خیر این ریای علنی از هزار ‏ریاضت پنهانی بیشتراست.‏