اکثر ما در زندگی شخصیمان کارهایی را انجام می دهیم که دوست داریم همه از آن مطلع شوند، از طرفی بعضی وقتها دست به اعمالی می زنیم و یا در موقعیتهایی قرار می گیریم که علنی شدن آنها را نمی پسندیم. چرا که ممکن است در حالت اول منافعمان تامین و در حالت دوم به خطر افتد؛ وطبیعی است که گرایش افراد به تامین منافع باشد.
ابراز نارضایتی نمایندگان مجلس هشتم از علنی شدن دریافت مبلغ یک میلیارد پول رسمی مملکت را بر مبنای همین قاعده میل به تامین منافع با علنی نشدن بعضی از اعمال می توان درک کرد.
تمایل اکثریت نمایندگان به غیر علنی ماندن دریافت یک میلیارد ریال و به طبع حفظ منافعی که به دلیل علنی شدن این موضوع در معرض تهدید قرار می گیرند تا آنجاست که وقتی یکی از نمایندگان این پرداخت را افشا می کند سایر نمایندگان در تذکر دادن به فرد افشاگر گوی سبقت را از هم می ربایند و فرصت توضیح به او نمی دهند. هر چند که یکی از نمایندگان درلوای یک طنازی – طنازی یک میلیاردی – بعد از گرفتن وقت تذکر از هیات ریسه، اعلام می کند که این وقت را در اختیار نماینده افشا کننده می گذارد تا از سایر نمایندگان بابت این افشاگری یک میلیاردی عذر خواهی کند.
علی لاریجانی رئیس مجلس از قم آمده نیز برای توجیه این پرداخت افشا شده بهترین راه حل را فرار به جلو میداند وپرداخت مبلغ 100 میلیون تومان به هر نماینده را تامین کننده یک زندگی حداقلی برای وکلای ملت اعلام می کند و در جمع دانشجویان شیرازی نمایندگان را از فقیرترین مسوولان مملکت معرفی می نمایدتا به سبک آن تبلیغ معروف “این یک فروش استثنایی نیست یک خرید استثنایی است” مردم را قانع کند که “این یک پرداخت استثنایی نیست بلکه یک در یافت استثتا یی وکم توقعانه از طرف نمایندگان است”.
این اعلام مظلومیت و فقر نمایندگان توسط رئیس مجلس در جمع دانشجویان شیرازی پاسخی طنز گونه از سوی دانشجویان مبنی برتشکیل یک صندوق جمع آوری اعانه برای کمک به نمایندگان را در پی داشت.
پرداخت یک میلیاردی به نمایندگان که در یکی دو روز اول درز خبر به رسانه ها توجه خبرنگاران و بعضی از مردم را به خود جلب کرده بود در اندک زمانی در کشاکش مسابفه چند ده یا صد هزار تومانی همیشگی مردم با مایحتاج معمول حداقلی زندگی روزانه به فراموشی سپرده شد. اما نامه سرگشاده احمد توکلی رئیس مرکز پژوهشی مجلس بهانه ای شد تا دوباره پرداخت یک میلیاردی به نمایندگان در معرض توجه رسانه ها قرار گیرد. توکلی در نامه ای به لاریجانی راهکار دیگری را برای تامین حداقل های زندگی مورد نیاز نمایندگان یعنی مسکن در تهران، دفتر در حوزه نمایندگی و یک اتومبیل مستحکم ارائه کرده است.
راهکارهایی که در آن توکلی از لاریجانی خواسته به جای دادن یک میلیارد ریال به روش غیر نقدی نیازهای آنان را تامین کند؛ چرا که واریز پول نقد به حساب نمایندگان “بدنامی” در پی خواهد داشت. توکلی دریافت این رقم هاتوسط نمایندگان را جزء کارهایی دانسته است که نمایندگان را درموضع” اتهام سوء استفاده شخصی از قدرت قرار می دهد”.
در واقع توکلی با لاریجانی در مورد نیازنمایندگان به این یک میلیارد برای تامین زندگی حداقلی موافق است اما نحوه پرداخت آن را نمی پسندد.
حال این سوال مطرح است که اگرغالب نمایندگان، هیات رئیسه و رئیس مرکز پژوهش های مجلس پرداخت مبلغ یک میلیارد پول رایج مملکت و داشتن یک زندگی حداقلی یک میلیاردی را حق نمایندگان می دانند چرا از علنی شدن آن بر آشفته می شوند. اگر مبلغ یک میلیارد ریال برای نمایندگان تامین کننده زندگی حداقلی است، پس نمایندگان نباید این ساده زیستی خود را از مردم و موکلانشان پنهان کنند. اگر هم نمایندگان فکر می کنند که این عیان شدن ساده زیستی و زندگی حداقلی آنان “ریا”است که باید گفت خیر این ریای علنی از هزار ریاضت پنهانی بیشتراست.