سه زن خاکی: ستارگانِ لاله‌زار
شب های تهران
لاله‌زار ، محله‌ای که این‌روزها پر از خنزر پنزر فروشی‌ست، دروازه ورود هنرهای نمایشی به ایران بود: سینما و تئاتر. د ر دهه بیست بهترین فیلم ها ی هنری را می شد در سینماهای لاله زار دید و از نمایش خانه هایش هنر تئاتر ایران سر بر آورد. تقریبا نمایش ایران هرچه امروز دارد از مکتب نوشین دارد که در لاله زار بالید.
دردهه سی، انحطاط لاله زار آغاز شد و تفریح جای هنر را گرفت. ازهمین جا هنر خاکی و مردمی زائیده شد.
خوانندگان زن به رادیو رفتند ورقاصه ها د رلاله زار سرا گزیدند.
محله‌ای پُر از رنگ و چراغ و نور و موسیقی بود ، جایی که آخر هفته جمع می‌شدند تا مِی بخورند و غمِ روزگار را فراموش کنند.
یکی از مهم‌ترین دهه‌های این محله ،دهه‌های سی و چهل بودند، دهه‌هایی که از رادیو صدای رادیو نیروهوائی و بعدتر رادیو آمریکا می‌آمد.
در همان دو دهه زنانی بودند که روی میزها می‌رقصیدند و ترانه می‌خواندند،ترانه‌هایی که اغلب تِمِ اروتیک داشتند.
در این مجموعه تصمیم گرفتیم تا یادی کنیم از سه تن از مشهورترین ستارگانِ لاله‌زار “مهوش،آفت،شهپر”.
افرادی که صرفاً خیلی از ما فقط نام‌شان را شنیده‌ایم ،اما زمانی به قولِ معروف برای خودشان “ کیا بیایی” داشتند.
